"Truus"

Net 3 dagen oud mochten we voor ’t eerst gaan kijken bij jou en je familie. Dat was zwaar genieten. 
Toen je eindelijk 8 weken was kwam je thuis. En mocht je hier verder groeien, nou dat deed je prima! We zagen de centimeters en de kilo’s erop vliegen. We hoorden je groeien. 
Dat gezellig mee naar boven en nog ff bij mij in bed tutteren was na enkele weken ook voorbij omdat ik je niet meer de trap op en af kon dragen. 
Hier in huis met Woef en Sproet was ’t dolle pret. En zeker toen je zus Aura ook hier kwam wonen.

Wat maakten we samen een hoop mee. 
Sproet en Woef moesten we laten gaan. En Teun en Pien kwamen erbij. 
En je was getuige van de komst van puppemans achter in de auto. 
Maar vooral je was gewoon Truus, mijn grote vriendin. 
Elly noemde je een moederskind en dat was je eigenlijk ook. Kon drammen als je iets perse wilde. En stond daartegen over ook bij de achterdeur als er hier hardere woorden vielen. 

We dachten nog zo veel tijd te hebben tot dat je begon te trekken met je achterpoot. 
Gaat wel over denk je dan, maar dat bleek niet ’t geval te zijn. 
Terwijl je zus net haar laatste nestje puppy’s had gekregen bij Elly waar jij ook via ’t hekje getuige van was. Kwam de uitslag van de foto. Ik was er al bang voor maar ’t was verpletterend. 
Je had botkanker. 
Hoe dubbel is dan alles. 

Samen met de kinderen heb ik ervoor gekozen om niet te wachten tot ’t echt niet meer ging. Daar was je me te dierbaar voor. 
Na een 1 ½ week intens genieten van elkaar. 
Hebben we je vandaag laten gaan…………… 

Mijn meisje, mijn vriendin, mijn alles. 
Bedankt voor 5 ½ jaar, zijn wie je was.