Teun, mijn blondje en grootste vriendje. Vandaag is het er dan toch van gekomen. Ik heb je laten gaan. Heb er zolang tegen aan zitten hikken, maar eerlijk is eerlijk ik kon er niet meer omheen. Knul er is gewoon meer op deze aardkloot dan liggen in een stoel en slapen. Je ziet al jaren niks meer en je gehoor is ook al langer tijd eigenlijk heel weinig. Maar nu gaat dan ook je neus minder werken en zit je opgesloten in je lijfje. Dat is geen leven voor mijn vriendje.
Ik weet nog zo goed dat je hier binnen kwam als troostpup, na het overlijden van Sproetje. Een pup met een missie.
Midden tussen de Iersewolfshonden kwam je terecht. En wat een ego ontwikkelde jij tussen de poten van de Ieren tegenover de andere honden.
Al vlot mocht je mee om een vriendin uit te zoeken Pien . Wat een heerlijk klef stelletje waren jullie.
We maakten samen zo veel mee, knul na zoveel jaren kan ik hier morgen nog wel zitten om voor jou iets te schrijven.
Er is eigenlijk zoveel te vertellen. Maar denk niet dat dat nodig is, jij veroverde zonder meer niet alleen mijn hart maar nog vele anderen. Die blonde Adonis en Teuntje-beuntje was een icoon. Opa Teun. Weet je nog de vele wandelingen die we maakten met andere honden. Water, blubber, modder en vieze troep, dat was waar jij naar op zoek was.
En zelfs toen je ogen je niet meer van dienst waren en je oren ook steeds minder gingen werken en je neus het alleen moest doen, vond jij het water en de blubber en genoot zichtbaar als je je modder toilet kon voltooien.
Met zoveel herinneringen en gekregen liefde van jou liet ik je gaan.
Als je strakjes weer thuis bent krijg je samen met Pien de vrijheid weer terug. Ze heeft op jou staan wachten. Ik weet zeker dat we een mooi plekje voor jullie vinden.
Voor nu knul, je missie is meer dan volbracht.
Dikke dikke knuf op je blonde hoofd.
Bedankt ventje.