Afgelopen donderdag ineens was 't mis, buikpijn en overgeven, vrijdag diaree, de zaterdag bij de dierenarts van alles aan medicatie gekregen, maar ik zag haar niet opknappen.
Op zondag in Belgie foto's laten maken, er zat iets in haar maag, in eerste instantie leek dat op botten, maar dat zou ook een tumor kunnen wezen. Alleen een operatie zou hierin zekerheid kunnen geven. Tevens werd ook op de foto's weer duidelijk hoever haar spondylose gevorderd was. Wij hebben er voor gekozen om haar niet te laten opereren.
Dit stukje schreef ik voor haar:
Ooit op kerstavond kwam je bij ons binnen, zusje van Truus om even hier op verhaal te komen omdat je thuis in de roedel niet lekker draaide. Je was 9 maanden. Dat even werd gewoon blijven. Je paste gewoon hier. En wat waren dat toch eigenlijk een boel jaren, om een boel indrukken en herinneringen achter te laten. Ze staan er een voor een. Geboorte van puppemans achter in de auto. Je had hem voor iedereen verborgen gehouden. Alle wandelingen waar bij jij zo het voortouw nam. En zo heel intens van genoot. Die oortjes die zo’n speciale stand kregen bij ‘t krakende geluid van een zakje. Als die gekke cockers in de keuken iets lekkers kregen bleef jij gewoon liggen en wist dat de bediening het bij jou kwam brengen. Pure service, dat verwachte je gewoon. Je zelfbediening van 18 verse kroketten van ’t aanrecht, en de verschillende broden die daar lagen te ontdooien. Ik leerde het nooit.
Het aanzwengelen van alle honden waar jij mee samen woonde, er volgde altijd een loei concert, als ik s’nachts thuis kwam durfde ik mijn auto niet op de oprit te zetten. De band die je met Truus had en hoe jij ineens “uit de verf kwam” toen Truus wegviel. Hoe jij die massages van kater Kees onderging. Hij was gek op jou. Je plooibaarheid om toch maar op een zo’n klein mogelijk stukje bank te kunnen liggen. Zo gewoon als lid van ons gezin.
O meisje, wat kan deze lijst lang worden, en wat waren dat prima jaren. Jij die overal de rust zelf was. Alle verschuivingen in ons honden bestand maakte jij mee. Verhuisde jij voor een tijdje naar Belgie om daar je kroost te krijgen en groot te brengen was dat jou ook goed. Maar stond als de tijd daar was ook weer te popelen om weer mee terug te gaan. En zoals je bij je laatste nest zo duidelijk aangaf je mij in je nabijheid te willen hebben. Meisje dat was wederzijds hoor, jij heb hier bij ons een onuitwisbare indruk achtergelaten.
Vandaag laten we je los, wij vinden dat voor jou de levenskoek op mag zijn en je niet meer verder hoeft.
Bedankt doppendoosje, voor zoveel.
Als de tijd daar is krijg je samen met Kaatje je vrijheid weer terug, en zullen we je samen met de puppen uitstrooien, daar waar ook Willem en Truus liggen.
Een tijd voor een eind is nooit de juiste, maar wij respecteren wel deze tijd.
Dag grote griet, we houden van je…………………………